|
Баляда Паўліны Мядзёлкі
|
|
24.09.1893 – 13.02.1974
|
Сьнілася дзяўчыне...
#Янка Купала
Сьнілася дзяўчыне залатое раньне,
Сьнілася дзяўчыне вечнае каханьне.
Ды нічога вечнага не было й ня будзе,
Раньне залатое не патрэбна людзям,
Як ня трэба воля, як ня трэба вецер...
Не засьвецяць зоркі, як ня прыйдзе вечар,
Як вясна ня прыйдзе, сад не закрасуе.
Сьнілася дзяўчыне, што яе цалуе
Самы найпрыгожы, наймілейшы самы,
І ляціць лістота – пісьмы-тэлеграмы –
Зь явара сівога да краса-каліны
У чужыну-далеч зь любае Айчыны.
Сьніліся дзяўчыне часта немаўляты,
Нібы кветкі ў садзе ля бацькоўскай хаты,
І ў сьлязах дзяўчына сустракала раньне
І глядзела ў поле, дзе ў густым тумане
Не чужая постаць, як туман, зьнікала...
Сьнілася дзяўчыне, што яна сказала,
Што сказаць прад Богам і людзьмі хацела.
І душой у неба, як матыль, ляцела
Ад размоў і чутак, ад усьмешак, сьмеху,
Каб бліжэй да Бога, каб бліжэй да грэху...
Сьнілася жанчыне, што яна дзяўчына,
Сьнілася мужчыну Беларусь-краіна...
15.V.2002.
|
|
